Bikepacking: wat niet in de tassen past, is overbodig

07/05/2020
382
Views

Er is sprake van goede omstandigheden voor het bikepacken, de fietsstijl waarbij je kennis opdoet met het minimale. Het is de wind in de rug die ons voortstuwt naar een vorm die voldoet aan alle eisen die ons door het nieuwe normaal worden opgelegd: het is intiem, vlucht van de drukte, brengt je in contact met de natuur, verhoogt de vindingrijkheid, breekt met de routine en bovendien kom je terug met je fietstassen vol ervaring.

Bikepacking: wat niet in de tassen past, is overbodig

Zoals de naam al aangeeft, hebben we het over een volledig recreatieve fietsstijl die een bescheiden maar groeiende industrie richting een concrete vraag drijft, een vraag naar bagage voor het fietsen op minder drukke routes en een flinke dosis verbeelding.

Het is simpel: zoals gezegd, heb je niet veel nodig. Je hebt vooral één ding nodig, en dat is zin om te fietsen en liefde voor het fietsen. Ook moet je weten hoe je het onnodige weggooit, aangezien de fietstassen voor bikepacking precies het nodige toelaten om te kunnen trappen, remmen en gelukkig te kunnen zijn op een fiets, misschien ietsjes meer.

Een goed moment om het uit te proberen

We moeten uitgaan van het feit dat bikepacking geen zeer wijdverbreide vorm is. Als we naar een wereldkaart zouden kijken, zou de rode zone zich ongetwijfeld tussen de Verenigde Staten en Midden-Europa bevinden. We hebben het over een specialiteit in minima, met drie klassieke en rigoureuze fietstassen: op het stuur (voor de kampeerelementen, plastic en dergelijke), die op het zadel (voor reservekleding) en de fietstas in het midden, die onder de horizontale stang van de fiets zit.

Bikepacking: wat niet in de tassen past, is overbodig

Met deze drie tassen hebben we een totale capaciteit van 30 liter, maar meer hebben we ook niet nodig. Drie plekken om het noodzakelijke op te bergen, dat niet meer dan 12 kg aan gewicht oplevert. We hebben het over drie snel te monteren tassen, verdeeld over de as van de fiets, wat het evenwicht en de wendbaarheid bevordert en de aerodynamica verbetert. Daarom is ‘fietstassen’ geen goede term. Hier moet je namelijk goed nadenken over wat je meeneemt.

De essentie van het bikepacken is de route. Deze route bestaat uit afgelegen plekken, de route uitstippelen, het pad markeren en kilometers maken. Zo moet je bijvoorbeeld voor acht dagen een reservetrui en –broek hebben, twee of drie sets kleren hebben, voor het geval dat, een broek, t-shirt, een van die veren die in een vuist passen en weinig meer. Alles wat er niet in past, dat is overbodig. De dag is namelijk niet vol met objecten maar vol ervaringen, landschappen, praatjes en ervaringen in omgevingen die door weinig mensen worden betreden aan het eind van het jaar.

Bikepacking: wat niet in de tassen past, is overbodig

Het idee is om een groep te vormen, geen grote groep, vijf is het ideale aantal, de tas te vullen met het noodzakelijke en de route te markeren. Je kunt langs de Ebro manoeuvreren, de Pyreneeën oversteken, en dat allemaal zonder een vooraf bepaald gemiddelde of dagkilometerstand te behalen. De bedoeling is om vroeg te vertrekken, altijd te zoeken naar een plek die de zon verlicht in de mooie ochtend, zonder vastgestelde plek van aankomst. Dit is niet makkelijk, aangezien wij stadsmensen soms niet kunnen wennen aan het idee om in het veld en in de open lucht te slapen.

Mijn eerste bikepacking-route

Daarom is het interessant om aan de slag te gaan, je geest open te stellen en een eerste zone op de kaart te markeren. In Spanje zijn er al bedrijven die begeleiding door en boekingen aanbieden voor kleinschalige en afgelegen plaatsen voor de meest nieuwsgierige mensen. Ze bieden zelfs de mogelijkheid om kamers te boeken, vanaf het begin.

Ervaring is een graad, tot de derde keer dat je het doet, weet je niet wat je moet meenemen in de fietstassen voor bikepacking. Zo doorloop je een leerproces dat je ook uitnodigt om uit te proberen in het platteland te slapen, op een rustige en veilige plek, die voorkomt dat je nachten lang wakker ligt zonder een oog dicht te doen omdat een of andere grapjas de fietsers wil opjagen.

Bikepacking: wat niet in de tassen past, is overbodig

Als je ’s morgens een punt hebt uitgezocht, ga je op pad, stop je waar het je uitkomt en eet je waar het uitkomt. Je blijft maar trappen totdat je erbij neervalt, tot je zegt “hier blijf ik”, om vervolgens verder te dagdromen en te praten over de dag, wat deze heeft opgeleverd en over het landschap dat achter is gebleven op de route, maar nog steeds in je geheugen gegrift staat.

 

Door Ibán Vega, uit El Cuaderno de JoanSeguidor

Deja una respuesta

Tu dirección de correo electrónico no será publicada. Los campos obligatorios están marcados con *